Αναδημοσίευση από το τεύχος 110 (Ιούλιος 08) της Εργατικής Εξουσίας

Η λύση είναι στην αριστερά

  «Την ώρα που αποκαλύψεις αλλά και οι φημολογίες για το σκάνδαλο της Siemens σκορπούν πανικό στα επιτελεία των κομμάτων, καθίσταται προφανές ότι το ισχύον πολιτικό σύστημα έχει φτάσει στα όριά του… Η πολιτική ζωή της χώρας μοιάζει με ένα απέραντο τέλμα στο οποίο βυθίζονται πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, αποσυντίθεται ένα πεπαλαιωμένο πολιτικό σκηνικό». Κάπως έτσι περιγράφει το Κυριακάτικο Βήμα (22.6) τη ζοφερή κατάσταση που έχει περιέλθει ο επίσημος πολιτικός κόσμος εδώ και μερικές εβδομάδες ύστερα από τις απανωτές αποκαλύψεις του σκανδάλου της Siemens. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν στην πιο ακατάλληλη στιγμή. Στο μέσο μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η οποία έχει γονατίσει όχι μόνο τους εργαζόμενους αλλά και όλα εκείνα τα «δυναμικά» μεσοστρώματα που αποτέλεσαν εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια τον βασικό κορμό στήριξης του αστικού εκσυγχρονισμού στην Ελλάδα.

Τα λαδώματα της Siemens

Σύμφωνα με τις καταθέσεις του πρώην μάνατζερ της Siemens του Ραϊνχαρντ Σίκατσεκ στην εισαγγελία του Μονάχου η εταιρεία για μια 15ετία διέθετε το 10% του τζίρου της στην Ελλάδα για να δωροδοκεί έλληνες αξιωματούχους και πολιτικά κόμματα . Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές τα ποσά αυτά ανέρχονταν σε περισσότερα από 5 εκατ. ευρώ το χρόνο με τα οποία όπως διατεινόταν ο πρόεδρος της Siemens Ελλάς Μιχάλης Χριστοφοράκος «καλλιεργούσε το πολιτικό τοπίο». (Βήμα 29.6). Αν σκεφτεί κανείς ότι οι μπίζνες της Siemens στην Ελλάδα από το 90 μέχρι τώρα ανέρχονται σε 2 δις ευρώ τότε το ποσό που χρησιμοποιήθηκε για λαδώματα ξεπερνάει κατά πολύ τα 100 εκατομμύρια ευρώ με τα οποία η εν λόγω εταιρεία εξασφάλιζε την μόνιμη υποστήριξη των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Τα ποσά αυτά επιβεβαιώνει και ο συνήγορος του Σίκατσεκ ο οποίος δήλωσε ότι «Το ένα εκατομμύριο μάρκα που ακούσαμε πρόσφατα ότι παραδέχθηκε να έχει λάβει πολιτικός παράγοντας στην Ελλάδα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Σύμφωνα με τον πελάτη μου Ράινχαρτ Σίκατσεκ τουλάχιστον 5 εκατομμύρια ευρώ κατά μέσο όρο έβγαιναν κάθε χρόνο από τα ταμεία της Siemens με προορισμό την Ελλάδα μέχρι τη στιγμή που πάγωσαν οι κινήσεις των λογαριασμών λόγω της αποκάλυψης του σκανδάλου… Υπάρχουν μαρτυρίες που αναφέρουν ότι τα χρήματα πήγαιναν σε πολιτικά κόμματα για να υπάρχει εύνοια, ότι δόθηκαν για την εξασφάλιση των έργων της Siemens στην Ελλάδα σχετικά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, εξοπλιστικά προγράμματα -ξέρετε, τις ‘everyday business’ της εταιρείας στη χώρα σας. Και πρόκειται για αρκετά μεγαλύτερα ποσά σε σχέση με αυτά που έχουν βρεθεί από την έρευνα των αρχών της χώρας σας.» (ΑΠΕ 30.6) Μιλάμε πραγματικά για μυθικά ποσά που έφταναν για να εξαγοραστεί το μισό κοινοβούλιο. Για την διεκπεραίωση του θεάρεστου αυτού έργου η Siemens είχε δημιουργήσει ένα δαιδαλώδες δίκτυο παράκτιων εταιρειών, όπως η Placid Blue Corporation και ηFairways των επιχειρηματιών Λέτσα και Κλαδά συγγενείς  εξ αγχιστείας του Χριστοφοράκου. Μέσα από αυτές τις εταιρείας όπως ήδη έχουν παραδεχτεί οι ιδιοκτήτες τους στον εισαγγελέα διακινήθηκαν περίπου 2,5 εκ. ευρώ προς άλλους μεσάζοντας (Δελβέτογλου, Ράμμος, Γιαννακάκης, Τυρογαλάς) για να καταλήξουν (;) σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενά τους πίσω στον Χριστοφοράκο. Να πούμε εδώ ότι οι χρηματιστές της υπόθεσης είναι γαλάζια παιδιά και όλοι τους μπλεγμένοι στο σκάνδαλο με τα δομημένα ομόλογα και το χρηματιστήριο. Όλα αυτά συμβαίνουν κάπου ανάμεσα στο 2003 και το 2005 και είναι ένα πολύ μικρό μέρος του δικτύου που ξέπλενε ουσιαστικά το μαύρο χρήμα από τα λαδώματα. Τα 420 χιλιάρικα (1 εκ. μάρκα) που ήδη έχει παραδεχτεί ότι έλαβε ο Τσουκάτος το 1998 για να τα καταθέσει μέσω ενός άλλου δικτύου πράσινων επιχειρηματιών (Πιατούλης, Βίος) κατευθείαν στο κεντρικό ταμείο του ΠΑΣΟΚ σαν ενίσχυση δήθεν των οργανώσεων της Γερμανίας είναι με τη σειρά του ένα ελάχιστο μέρος από τα χρήματα που έχουν περάσει από τα χέρια των εκσυγχρονιστών και να προσθέσουν ακόμα μια μαύρη κηλίδα στην περίοδο διακυβέρνησης του Σημίτη. Τώρα βεβαίως ο Παπανδρέου προσπαθεί να πείσει ότι δεν είχε ιδέα για όσα συνέβαιναν εκείνη την περίοδο. Υπάρχει κανείς που να τον πιστεύει; Μια επίσης ύποπτη συναλλαγή είναι αυτή του Βόγια στενού συνεργάτη του Βίου (Χιώτες και οι δύο) ο οποίος έλαβε δύο εμβάσματα ύψους 3,3 εκ. ευρώ μέσω της Fairways η οποία  εμπλέκετε ήδη στις γαλάζιες διαδρομές. Σύμφωνα πάντως με τον δικηγόρο του Βόγια  «τα χρήματα αυτά αφορούσαν την αμοιβή του για τη συμμετοχή του σε συνεργασία με την Siemens Τηλεβιομηχανική στη Θεσσαλονίκη πλακετών ηλεκτρονικής πλοήγησης των πυραύλων Patriots που αγόρασε το ελληνικό δημόσιο το 1999».  Ένας λοιπόν ηλεκτρολόγος μηχανολόγος σαν τον Βόγια για εργασία μερικών μηνών εισέπραξε τη «νόμιμη» αμοιβή των 3,3 εκ. ευρώ!!! Εντάξει δε λέμε μπορεί κανείς να τα αρπάζει, να κάνει τον μεσάζοντα, να παριστάνει τον άσχετο, αλλά να κοροϊδεύει και όλον τον κόσμο, ε αυτό παραείναι.. Σύμφωνα πάντως με τον Σίκατσεκ, ο οποίος κοντεύει να βγάλει στο κλαρί όλο το ντουνιά, με την υπόθεση των Patriots έχουν σχέση και τα 420 χιλ. ευρώ του Τσουκάτου μιας και ταιριάζουν απόλυτα οι ημερομηνίες. (Βήμα 22.6, σελ.13)Μια άλλη μίζα ύψους 3 εκ. ευρώ δόθηκε το 2001 για τη συμφωνία εκσυγχρονισμού των ελληνικών σιδηροδρόμων. Ενώ για την συνεργασία της Siemens με τον ΟΤΕ εκταμιεύτηκαν περίπου 10 εκ ευρώ προς τα στελέχη του οργανισμού λίγο πριν τους Ολυμπιακούς. Επίσης για το σύστημα παρακολούθησης των Ολυμπιακών Αγώνων το C4Ι που σύμφωνα πάντα με τον Σίκατσεκ του είχαν ζητηθεί από τον Χριστοφοράκο για να ταίσει τα λαμόγια της αντιτρομοκρατίας μόνο για το 2004, 10 εκ. ευρώ!!! Το εν λόγω σύστημα στοίχισε 255 εκ. ευρώ. Εδώ η Siemens ήταν υπεργολάβος της αμερικάνικής SAIC. Αν υποθέσουμε ότι η ταρίφα είναι 10% τότε θα πρέπει να αναζητηθούν επιπλέον 15 εκ. ευρώ. Θα μας πουν ποιοι τα έφαγαν ή να υποθέσουμε ότι βρίσκονται μεταξύ όλων αυτών των ελεεινών που γέμισαν την Αθήνα με κάμερες και με αερόστατα για να μας «προστατέψουν από τους τρομοκράτες». Και ενώ όλο το πανελλήνιο αδυνατεί να χωνέψει τα απίστευτα ποσά, μαθαίνουμε και για κάποιον κύριο Τρεπεκλή, γνώριμος της οικογένειας Παπανδρέου, ο οποίος έλαβε το ευτελές ποσό των 6,5 εκ. ευρώ από την SAIC ως αντιπρόσωπός της στην Ελλάδα για τη συμμετοχή του στις διαπραγματεύσεις τόσο με την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ όσο και με τη ΝΔ. (Βήμα 29.6) Να πούμε εδώ ότι η SAIC ενώ αρχικά χτύπησε το έργο στα 416 εκ. τελικά το πήρε 255 μαζί με την Siemens. Αυτό ίσως ήταν και η αιτία που κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών το σύστημα μισολειτουργούσε και παραδόθηκε ολοκληρωμένο το 2007. Ο Τρεπεκλής ισχυρίζεται ότι η αμοιβή του είναι λογική για τα αμερικανικά δεδομένα. Δηλαδή αν αυτές είναι οι φυσιολογικές αμοιβές ενός διαπραγματευτή για λογαριασμό μιας εταιρείας, τότε ο γενικός της διευθυντής πόσα βγάζει το χρόνο; Και κουτορνίθι να είναι κανείς μάλλον δεν θα μπορέσει να τα χάψει όλα τούτα. Είναι προφανές ότι τα χρήματα αυτά είχαν αποδέκτες αυτούς που έβαζαν για λογαριασμό του ελληνικού δημοσίου τις υπογραφές για να κλειστούν οι συμφωνίες. Και είναι επίσης προφανές ότι τα ποσά αυτά δεν ήταν δωράκια που έβαζε από την τσέπη της η κάθε Siemens αλλά καπέλα που πληρώνει το δημόσιο δηλαδή ο ελληνικός λαός για να τα φάνε μερικοί αλητήριοι που περιφέρονται από τη Βουλή, στα υπουργεία και με πριβέ πτήσεις στη Γερμανία και την Ελβετία.

Κρίση του πολιτικού συστήματος

Το σκάνδαλο της Siemens έρχεται να δώσει τη χαριστική βολή ύστερα από τις απανωτές αποκαλύψεις για το ριφιφί στα ασφαλιστικά ταμεία με τα δομημένα ομόλογα, το σκάνδαλο Ζαχόπουλου και τα DVD του Μαξίμου με τις διαπραγματεύσεις κουκουλώματος με το δημοσιογραφικό παρακράτος, και λίγο παλιότερα το σκάνδαλο με τις υποκλοπές, τις απαγωγές των Πακιστανών σε συνεργασία ΚΥΠ και αγγλικών μυστικών υπηρεσιών και δίπλα σε όλα αυτά οι πολεοδομικές παραβάσεις του Μαγγίνα και του Σουφλιά. Το πολιτικό εποικοδόμημα δεν εμπνέει πλέον καμία εμπιστοσύνη ακόμα και σε εκείνα τα κομμάτια που στο παρελθόν του έδιναν την αναγκαία υποστήριξη. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα δύο κόμματα που αποτελούν εδώ και 3 δεκαετίες τους βασικούς πυλώνες του αστικού πολιτικού συστήματος βρίσκονται πλέον με βάση όλες τις δημοσκοπήσεις καθηλωμένα κάτω από το 65% και όπως όλα δείχνουν δεν υπάρχει κανένα σημάδι ανάκαμψης.Για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση η αστική τάξη φαίνεται να μην διαθέτει μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Το σενάριο ενός τρίτου πολιτικού οργανισμού που να παίξει το ρόλο του μπαλαντέρ είναι πλέον ανοικτό και ήδη η πρόσφατη δημοσκόπηση του Βήματος στις 29.6 δίνει σε ένα «εκσυγχρονιστικό» κόμμα γύρω στο 8% (2 από τη ΝΔ και 6 από το ΠΑΣΟΚ). Μια τέτοια προοπτική όμως θα αποδυναμώσει ακόμα περισσότερο το ΠΑΣΟΚ το οποίο από κόμμα εξουσίας θα βρεθεί κάτω από το 25%. Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν αυτός θα είναι ο πάτος. Γιατί αν η αριστερόστροφη λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει επιστροφή τότε δεν θα είναι απίθανο να στραφεί μαζικά πλέον προς τα αριστερά και το ΠΑΣΟΚ να έχει το άδοξο τέλος του Ζήγδη.. Αυτό το σενάριο θα ήταν πλέον εφιαλτικό για την αστική σταθερότητα. Για τους καπιταλιστές το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο σχηματισμός της επόμενης κυβέρνησης με τη ΝΔ και τσόντα ένα «εκσυγχρονιστικό» κεντρώο κόμμα, που και αυτό κανείς δεν γνωρίζει αν θα έχει καλύτερη τύχη από το ΚΕΠ του Αβραμόπουλου ή από την ΠΟΛΑΝ του Σαμαρά. Αλλά η αναζήτηση μιας νέας πολιτικής ισορροπίας που θα διαδεχθεί την μεταπολίτευση. Σε κάθε άλλη περίπτωση μπαίνουμε σε μια περίοδο που θα θυμίζει έντονα την μεταπολεμική αστάθεια. Αυτό που κανείς δεν ξέρει είναι αν η συμφωνία της Βάρκιζας έχει ακόμα ισχύ.

Οικονομική κρίση

Η πολιτική κρίση και η διαφθορά του επίσημου πολιτικού κόσμου δεν είναι μόνο ένα ελληνικό φαινόμενο. Στη βάση του βρίσκεται μια σε εξέλιξη παγκόσμια οικονομική κρίση. Το πετρέλαιο έχει πλέον ξεπεράσει τα 140 δολάρια το βαρέλι και μέχρι τον Οκτώβρη ίσως φτάσει τα 180. Οι εξελίξεις θα είναι ακόμα πιο ραγδαίες μετά τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Τα χρηματιστήρια βρίσκονται από την αρχή του χρόνου σε μια σταθερή καθοδική φάση. Μόνο το ελληνικό έχει μια πτώση 30% ενώ 60 δις ευρώ έχουν κάνει φτερά, από την πτώση της αξίας των μετοχών. Το τελευταίο καταφύγιο των χρηματιστικών κεφαλαίων είναι η ενέργεια και τα τρόφιμα. Αυτό έχει προκαλέσει ένα απίστευτο ράλι όχι μόνο στο πετρέλαιο, αλλά και στα τρόφιμα, αφού τεράστια κεφάλαια κατευθύνονται στην αγορά προθεσμιακών συμβολαίων με αποτέλεσμα να συμπαρασύρει και την τρέχουσα τιμή αυτών των αγαθών. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί την άνοδο των τρεχουσών τιμών με αποτέλεσμα να την βλέπουμε στα ράφια των super market, όπου όλα έχουν πάρει φωτιά. Στον τρίτο κόσμο τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα δεδομένου ότι εκεί σχεδόν όλο το πενιχρό εισόδημα των ανθρώπων καταναλώνεται για είδη πρώτης ανάγκης. Η επισιτιστική κρίση επιτείνεται ταυτόχρονα και από τις κλιματικές αλλαγές και τηn ερημοποίηση μεγάλων εκτάσεων που μεxρί τώρα ήταν καλλιεργήσιμες ή και με την αλλαγή χρήσης γης που επίσης μειώνει τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Οι δείκτες της ελληνικής οικονομίας που εδώ και μια δεκαετία υποτίθεται ότι συναγωνίζονται τους ευρωπαϊκούς, απόδειξη σύμφωνα με τους τσάρους της οικονομίας ότι επιτυγχάνεται η σύγκλυση, πάνε κυριολεκτικά κατά διαόλου. Ο πληθωρισμός ξεπερνάει πλέον το 5%. Βεβαίως πρέπει να ξέρουμε ότι ο πληθωρισμός δεν αφορά μόνο τα βασικά είδη που καταναλώνουμε καθημερινά αλλά, και τα ηλεκτρονικά προϊόντα, τα σπίτια, τα είδη πολυτελείας κ.ο.κ. Για έναν εργαζόμενο των 1000 ευρώ ή έναν συνταξιούχο των 500 ο πραγματικός πληθωρισμός αγγίζει το 10% δεδομένου ότι το εισόδημα που έχει στη διάθεσή του ίσα που φτάνει για να πληρώσει τους λογαριασμούς, τις κάρτες και τα τρόφιμα στη λαϊκή και το Σούπερ. Μόνο οι κάρτες δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τρέχουν με 15% τόκο ο οποίος προστίθεται στον λαϊκό πληθωρισμό. Η ΕΣΥΕΑ βεβαίως δεν τον υπολογίζει. Αυτή τη στιγμή τα δάνειαέχουν φτάσει τα 240 δις διπλάσια από ότι το 2004. Το νούμερο είναι εξωπραγματικό κι όμως αληθινό. Κάθε χρόνο προστίθενται 30 δις δάνεια. Κάθε χρόνο δηλαδή η κάθε οικογένεια χρεώνεται με 10000 ευρώ επιπλέον. Τα δημόσια οικονομικά βρίσκονται κι αυτά σε απελπιστική κατάσταση. Το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού άγγιξε το πρώτο τετράμηνο τα 4 δις. Αν συνεχίσει έτσι θα ξεπεράσει τα 12 μέχρι το τέλος του χρόνου. Αυτό σημαίνει όχι 3% του ΑΕΠ που είναι ο στόχος, αλλά ίσως και 7%. Η οικονομική ανάπτυξη ακόμα και όπως την μετράει ο Αλογοσκούφης διαρκώς πέφτει. Από 4,6% το 2004 είναι ζήτημα αν θα ξεπεράσει το 3% φέτος. Και μέσα σε αυτό το κλίμα ο Σημίτης περιφέρεται στεναχωρημένος που δεν του αναγνωρίζεται η 8ετής προσφορά του στα χρόνια του εκσυγχρονισμού. Τι να του πει κανείς τώρα; Ότι η «ανάπτυξη» εκείνης της περιόδου ήταν μια φούσκα που βασίστηκε στο αεροπλανάκι του χρηματιστηρίου, στο υπέρογκο δανεισμό, και την υπερεκμετάλλευση των μεταναστών. Ε λοιπόν κύριε Σημίτη μετά το φαγοπότι ήλθε η ώρα του λογαριασμού. Και αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά ολόκληρο τον κόσμο. Ύστερα από τους πανηγυρισμούς για το «τέλος του σοσιαλισμού», τη δεκαετία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και τα 7 χρόνια «αντιτρομοκρατικής» υστερίας το σύστημά τους έφαγε τα ψωμιά του. Το σχέδιο της νέας τάξης έχει τσακιστεί στη μέση ανατολή και τη Λ.Αμερική, η παγκόσμια οικονομία έχει βουλιάξει όπως ήταν αναμενόμενο ύστερα από 20 χρόνια νεοφιλελευθερισμού και όλα αυτά μαζί απαξιώνουν και όσους έχουν πολιτικά ταυτιστεί μαζί τους. Αυτό είναι και το μέγα πρόβλημα του δικομματισμού στην Ελλάδα. Ότι και να κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου, όσο και να ξορκίζει την περίοδο του Σημίτη, ότι και να κάνει ο Καραμανλής όσο και να παριστάνει τον αδιάφθορο (και μετά τα dvd;) όσο και να χτυπιούνται όλοι μαζί, ακόμα κι αν φτιάξουν κόμματα ο Βενιζέλος και ο Τατούλης, τίποτα δεν θα τους σώσει.

Η λύση είναι αριστερά

Κάθε αριστερός αγωνιστής, ρεφορμιστής και επαναστάτης, θα πρέπει να κάνει μια εκτίμηση των βασικών προοπτικών. Πού πάει το σύστημα, τα κόμματα που το στηρίζουν, η αριστερά, το κίνημα, η συνείδηση των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Από το 2006 έχουμε μπει σε μια περίοδο κινηματικής ανάτασης. Φοιτητικές κινητοποιήσεις, σκληρές απεργίες, ασφαλιστικό κ.ο.κ. Οι περισσότερες απ’ αυτές τις κινητοποιήσεις ηττήθηκαν ακόμα κι αν επιβράδυναν το ρυθμό της αστικής επίθεσης. Ωστόσο θα πρέπει να μιλήσουμε για πύρρειους νίκες της κυβέρνησης που της επέφεραν κούραση και φθορά και αφετέρου μια απότομη μεταστροφή της πολιτικής συνείδησης. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την ανικανότητα της κυβέρνησης να χειριστεί τα καθημερινά προβλήματα ενώ την ίδια στιγμή βουλιάζει στη διαφθορά και τα σκάνδαλα. Αυτά για έναν μικροαστό που θέλει την ησυχία του είναι αρκετά για να χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη του στο σύστημα και να στραφεί σε άλλες κατευθύνσεις. Η δυσαρέσκεια επιτείνεται ακόμα περισσότερο από την απελπιστική οικονομική κατάσταση εκατοντάδων χιλιάδων νοικοκυριών που κυριολεκτικά βρίσκονται στα όρια της φτώχειας. Οι προσδοκίες για το μέλλον είναι ακόμα χειρότερες. Κανείς δεν ελπίζει σε μια βελτίωση της κατάστασής του. Όλα αυτά μαζί είναι μια πυριτιδαποθήκη έτοιμη να εκραγεί.Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι η κοινωνία στρέφεται ύστερα από πολλά χρόνια ξανά προς τα αριστερά. Όποιος δεν καταλαβαίνει ότι το 16% που εμφανίζει ο Σύριζα στις δημοσκοπήσεις και το 9% του ΚΚΕ είναι στροφή προς τα αριστερά είναι απλά τυφλός και επιπλέον μια δικαιολογία για να συνεχίσει να κλαίγεται για το πόσο χάλια είναι η κατάσταση. Ε λοιπόν η κατάσταση είναι χάλια μόνο για το σύστημα και για όσους το στηρίζουν. Το ΚΚΕ αντί να ακονίζει τα μαχαίρια του σε κάθε γερό ταρακούνημα του καθεστώτος μιλάει για επιχείρηση «αποπροσανατολισμού ή για τις διαχρονικές ευθύνες». Κάθε κρίση για το ΚΚΕ είναι μια ακόμα ευκαιρία για να βγάλει βαρετά συμπεράσματα του στυλ: Έτσι είναι στον καπιταλισμό, όσο υπάρχει αγορά θα ακριβαίνουν τα πράγματα, όσο το άλλο κάποιοι θα τα παίρνουν, το λέγαμε πάντα εμείς και άλλα τέτοια. Το ΚΚΕ συναγωνίζεται σε νωχελικότητα και απάθεια τους παπάδες που σε κάθε καταστροφή προτείνουν μια προσευχή στην παντοδύναμο. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Το κόμμα αυτό μοιρολατρώντας πάνω στην καθημερινότητα δίνει την ευκαιρία στην κυβέρνηση και σε όλους τους διαχειριστές να τη σκαπουλάρουν. Όταν λες ότι πάντα αυτά γίνονται μειώνεις αμέσως την τρέχουσα αξία των γεγονότων. Ας φανταστούμε να ξεκινήσει ένας πόλεμος και οι κομμουνιστές αντί να βγουν στο δρόμο και να ζητήσουν το κεφάλι των μιλιταριστών που στέλνουν τα παιδιά μας στη σφαγή να το ρίξουν στη φιλοσοφία: Ε πάντα στον καπιταλισμό γίνονται πόλεμοι, αυτή είναι η φύση του συστήματος που προκαλεί τον ανταγωνισμό και αλλά τέτοια παραμύθια. Αυτό είναι το καθήκον μας; Να φιλοσοφούμε ή να μαχόμαστε για να ανατρέψουμε την κατάσταση; Λοιπόν για να το ξεκαθαρίσουμε. Κάθε έγκλημα δεν συγχωρείται ούτε μειώνεται η αξία του γιατί κάποιοι στο παρελθόν το έχουν ξανακάνει. Όταν γίνεται ένα έγκλημα πρέπει να τιμωρείται σαν να γίνεται πρώτη φορά. Αυτή είναι μια μαχητική στάση άξια για όσους θέλουν να βελτιώσουν τις συνθήκες της ύπαρξής τους. Μόνο όσοι σκέφτονται έτσι μπορούν να γίνουν δύναμη ανατροπής. Οι υπόλοιποι θα βουλιάξουν στον πεσιμισμό και τη μοιρολατρία.Η στάση αυτή του ΚΚΕ είναι ο βασικός λόγος που εισπράττει ελάχιστα από τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Ο κόσμος που στρέφεται στην αριστερά ξεπερνάει το ΚΚΕ και πάει κατευθείαν στο ΣΥΡΙΖΑ. Στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς υπάρχει μια απορία για όλες αυτές τις εξελίξεις. Πέρσι οι δυνάμεις του ΕΝΑΝΤΙΑ και του ΜΕΡΑ περίμεναν ότι θα εισέπρατταν κάτι από τις απεργίες των δασκάλων και τις φοιτητικές κινητοποιήσεις στις οποίες και έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν συνέβη τίποτα απ’ όλα αυτά. Ο κόσμος δεν αναγνωρίζει σε αυτό το χώρο καμία δύναμη πολιτικής ανατροπής. Αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους (διάσπαση, συνδικαλιστικές παλινωδίες, έλλειψη αξιόπιστου σχεδίου). Στο λαϊκό υποσυνείδητο ο χώρος αυτός ξέρει καλά να ανεβοκατεβαίνει τη Σταδίου και την Πανεπιστήμιου και να γεμίζει αφίσες τα Εξάρχεια αλλά μέχρι εκεί. Είναι αναξιόπιστος για οτιδήποτε άλλο. Μια γενική συμπάθεια στην αγωνιστικότητα ορισμένων αγωνιστών που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους σε αυτό το χώρο, και που αναγκαστικά έγινε αυτό για 2-3 δεκαετίες, δεν αρκεί για να αποτελέσει ο χώρος αυτός εναλλακτική πολιτική δύναμη στην αριστερά.Αυτός είναι ακόμα ένας λόγος που ο Συριζα συσπειρώνει όχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ αλλά και από ολόκληρη την αριστερά νέες δυνάμεις. Οι πάντες πλέον αναγνωρίζουν ότι εδώ κάτι μπορεί να γίνει. Το σύστημα βλέπει στο ΣΥΡΙΖΑ μια απειλητική δύναμη για τη αστική σταθερότητα. Και μια επανάσταση δεν θα έλθει ποτέ όσο το σύστημα εξασφαλίζει τη σταθερότητά του, βρίσκει πολιτικές λύσεις, εξασφαλίζει μια ορισμένη συναίνεση από τα μεσωστρώματα. Αν η επαναστατική αριστερά ενδιαφέρεται για την επανάσταση πραγματικά και όχι για να φλυαρεί, τότε θα πρέπει να βρει τους πιθανούς δρόμους από τους οποίους αυτή θα περάσει. Οι περισσότεροι αγωνιστές της Εργατικής Εξουσίας πήραν μια γενναία απόφαση να ρισκάρουν πάνω σε αυτή την προοπτική. Ο αγώνας για να φύγει αυτή η κυβέρνηση και η αριστερά να γίνει ο πρωταγωνιστής μιας νέας εναλλακτικής λύσης θα έπρεπε να προκαλέσει συναγερμό σε κάθε ομάδα, οργάνωση και αγωνιστή που συνεχίζει να πιστεύει ότι μπορεί να γίνει η ανατροπή. Η αριστερά που περιμένει στη γωνία για να εκμεταλλευτεί την προδοσία του Συνασπισμού και την είσοδό του σε μια κεντροαριστερή διακυβέρνηση, είναι μια αριστερά που δεν θέλει να πρωταγωνιστήσει, δεν θέλει να καθορίσει τις εξελίξεις ούτε καν να τις επηρεάσει. Θέλει να είναι για πάντα στη γωνία, να μην αναλαμβάνει ποτέ ευθύνες και να περιμένει δήθεν πότε οι ρεφορμιστές θα ξαναπροδώσουν. Αυτή η αριστερά δεν πρόκειται να κάνει τίποτα και αφού προδώσουν οι ρεφορμιστές. Γιατί είναι η αριστερά του πεσιμισμού, της μοιρολατρίας και του περίμενε τι θα κάνουν οι άλλοι. Ακόμα και όταν έχει την ευκαιρία στο δρόμο να κάνει κάτι, πάλι στις αναβολές το ρίχνει. Τους είδαμε στις φοιτητικές κινητοποιήσεις όταν στις 8 Μάρτη μαζί με τους ρεφορμιστές έστειλαν τον κόσμο σπίτια τους. Τους είδαμε λίγο πριν, όταν μαζί με τον Μπράτη έκλειναν την 6 εβδομάδων απεργία των δασκάλων. Τους είδαμε και φέτος το Μάρτη όταν λίγο πριν ψηφιστεί το ασφαλιστικό μάζεψαν μόνοι τους την 5νθήμερη ξανά στους δασκάλους γιατί «ο κόσμος δεν τραβάει». Εμείς δεν έχουμε καμία όρεξη να περιμένουμε κανέναν, ούτε τη ΓΣΕΕ να κάνει απεργίες διαρκείας, ούτε να καλούμε τους ρεφορμιστές και τους γραφειοκράτες να πραγματοποιήσουν την επανάσταση. Κατά τη γνώμη μας δεν υπάρχει καμία επαναστατική αριστερά στην Ελλάδα. Υπάρχει απλά ένας χώρος που περιφέρεται ως τέτοια με τον ίδιο τρόπο που και το ΚΚΕ περιφέρεται ως κομμουνιστικό κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ με όλα τα προβλήματα και τις ρεφορμιστές αυταπάτες έχει έναν άμεσο πολιτικό λόγο. Είναι η μόνη δύναμη που μιλάει στα ίσια για πτώση της κυβέρνησης. Είναι η δύναμη που σταθερά στηρίζει κεντρικά τους αγώνες γεγονός που έχει κόψει τη φόρα στους Πολύδορες για μια ακόμα πιο άγρια καταστολή. Μίλησε για τα σκάνδαλα, για τις απαγωγές, πολλά επώνυμα στελέχη τους πήραν ανοιχτά θέση για τις τρομοδίκες την ώρα που διάφοροι κομμουνισταράδες είχαν λουφάξει ψάχνοντας τις αναγκαίες δικαιολογίες σε τσιτάτα του Λένιν χωρίς φυσικά να βρίσκουν τίποτα. Όλα αυτά είναι αρκετά για μας για να συνεχίσουμε τον αγώνα μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ.Όσο για αυτούς που θα αρπάξουν την ευκαιρία για να σχολιάσουν, να κουτσομπολέψουν και να επιβεβαιωθούν ας λένε ότι θέλουν. Εξάλλου μόνο γι’ αυτό αξίζουν. Για να σχολιάζουν τους υπόλοιπους. Για τους συντρόφους τώρα που θα δουν σε αυτή μας την κίνηση μια προσπάθεια να μπει η επαναστατική αριστερά ξανά στο παιχνίδι είναι σίγουρο ότι θα συναντηθούμε ξανά.