Σοσιαλιστική διέξοδο από την καπιταλιστική αποσύνθεση

Οι πόλεμοι, η εξαθλίωση των χωρών του τρίτου κόσμου, η επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και τα άλλα καταπιεσμένα στρώματα αποτελούν τα τελευταία όπλα των καπιταλιστών για να υπερασπίσουν την κυριαρχία τους πάνω στην ανθρωπότητα. Η ιδιοκτησία και ο έλεγχος των μέσων παραγωγής από μια μικρή μειοψηφία καπιταλιστών, όχι μόνο είναι το απόλυτο εμπόδιο για την ανάπτυξη, αλλά απειλούν να πάρουν στον τάφο τους ολόκληρο τον πλανήτη. προτιμούν για να μην πέσουν τα κέρδη τους, να καταστρέφουν εκατομμύρια τόνους αγαθών να κλείνουν τα εργοστάσια, να απολύουν εργάτες, να μειώνουν τα μεροκάματα και να ρίχνουν στη βαρβαρότητα τεράστια κομμάτια του πληθυσμού. Η ανατροπή τους και ο σχεδιασμός της οικονομίας σε σοσιαλιστική βάση είναι ικανή να εξαλείψει την πείνα απ’ όλο τον πλανήτη, να μειώσει το χρόνο εργασίας, να σταματήσει τον οικονομικό ανταγωνισμό και τους πολέμους και να ανοίξει το δρόμο για μια ανάπτυξη προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας.

Επανάσταση και εργατική εξουσία

Η εργατική τάξη δεν μπορεί να φτάσει στο σοσιαλισμό διευρύνοντας σιγά σιγά και σταθερά τις κατακτήσεις της. Αντίθετα πρέπει πρώτα να τσακίσει τον κρατικό μηχανισμό, που στηρίζει την οικονομική και πολιτικοϊδεολογική κυριαρχία των καπιταλιστών, αποσπώντας τα υλικά μέσα που διαμορφώνουν τον φαινομενικό κοινοβουλευτικό συσχετισμό. Κάθε πολιτική ταξικής συνεργασίας μπαίνει εμπόδιο στην αλλαγή, σπέρνει αυταπάτες για την αστική δημοκρατία και μετατρέπει τους φορείς αυτών των απόψεων σε πράκτορες της αστικής ιδεολογία μέσα στην εργατική τάξη. Η επανάσταση δεν οδηγεί αμέσως στην σοσιαλιστική απελευθέρωση και την αταξική κοινωνία. Η αστική τάξη θα οργανώσει σε συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό την παλινόρθωσή της στην εξουσία όπως το επιχείρησε στην Ρωσία μετά το ‘17. Γι’ αυτό, μεταβατικά, η εργατική τάξη πρέπει να στήσει το δικό της κράτος και να διαλύσει κάθε προσπάθεια αστικής αντεπανάστασης.

Διαρκή επανάσταση και παγκόσμιο σοσιαλισμό

Η κυριαρχία μιας χούφτας ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων στην παγκόσμια οικονομία δεν αφήνει κανένα περιθώριο αυτοδύναμης σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Η κυριαρχία αυτή, που σημαίνει και έλεγχο της τεχνολογίας, μαζί με τις στρατιωτικές πιέσεις εξάντλησε και οδήγησε στην κατάρρευση το σταλινισμό στην Αν. Ευρώπη. Οι σταλινικοί γραφειοκράτες όχι μόνο δεν εμπόδισαν αυτή την πορεία, αλλά της έδιναν τροφή δεκαετίες τώρα με την πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης σ‘ ένα μάταιο αγώνα για την υπεράσπιση των δικών τους προνομίων. Ο σοσιαλισμός  μπορεί να νικήσει μόνο στη βάση της σχεδιασμένης οικονομίας σε παγκόσμια κλίμακα. Η ανάπτυξη  των παραγωγικών δυνάμεων δεν συγκρούεται μόνο με την ατομική ιδιοκτησία, αλλά και με την ύπαρξη εθνικών κρατών και συνόρων. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η επέκταση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η δυναμική μεταμόρφωση της νικηφόρας επανάστασης σε μια χώρα σε διεθνή. Η εργατική εξουσία σε μια χώρα μπορεί να φτάσει στο σοσιαλισμό μόνο τσακίζοντας το εμπόδιο σ’ αυτό το στόχο, τον ιμπεριαλισμό.

Το παγκόσμιο κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης

Η εργατική τάξη για να νικήσει δεν φτάνει μόνο να αγωνίζεται για τα καθημερινά της προβλήματα. Αναγκαίος όρος είναι η απαλλαγή της από την επιρροή της αστικής ιδεολογίας που επιβάλλεται,είτε από τους μηχανισμούς της κυρίαρχης τάξης, είτε μέσα από τους πράκτορές της, τα ρεφορμιστικά κόμματα. Το μέσο για να αποκτήσει η εργατική τάξη την πολιτική της ανεξαρτησία και να συνειδητοποιήσει τα ιστορικά της συμφέροντα είναι η συγκρότηση του επαναστατικού της κόμματος, που θα αποτελείται από τα πιο πεισμένα και πρωτοπόρα κομμάτια της. Ένα τέτοιο κόμμα πρέπει πρώτα απ’ όλα να κρατάει ζωντανό το νήμα της επαναστατικής παράδοσης. Τη στρατηγική του Λένιν και του Τρότσκυ, της παγκόσμιας επανάστασης, τη μοναδική σταθερή βάση για να μπορεί να δρα οργανωμένα για την μαζική κινητοποίηση και την εργατική εξουσία. Και ακριβώς γιατί ο σοσιαλισμός μπορεί να οικοδομηθεί μόνο σε διεθνή κλίμακα, το κόμμα πρέπει να είναι τμήμα μιας διεθνούς. Ένα τέτοιο παγκόσμιο επαναστατικό κόμμα παλεύουν να χτίσουν οι αγωνιστές της 4^ης Διεθνούς.