Θα διαφωνήσουμε με πολλούς συναγωνιστές που θεωρούν ότι το θέμα του Αλβανού μαθητή στη Μηχανιώνα και της εθνικιστικής υστερίας των ημερών συντηρήθηκε απλώς για να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους από τα πραγματικά τους προβλήματα. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι η επαναστατική αριστερά πρέπει να αναδείξει όλες τις πτυχές αυτής της ιστορίας.
Το μπλοκ των ρατσιστών
Το μπλοκ που δημιουργήθηκε γύρω από τους γονείς της Μηχανιώνας είναι σύμπτωμα και έκφραση μιας σοβαρής κοινωνικής διεργασίας που συντελείται αυτό τον καιρό. Πρόκειται για την πολιτική σύμπτυξη ενός κοινωνικού μπλοκ που επιχειρεί να διαμορφώσει και να οργανώσει τον πολιτικό του λόγο, του μπλοκ των «νοικοκυραίων», του μπλοκ της λαϊκής δεξιάς.
Στο παρελθόν έχουμε αναφερθεί εκτενώς σε αυτή τη διαδικασία και στους τριγμούς που δημιουργεί στο παραδοσιακό κόμμα της δεξιάς, τη ΝΔ, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ. Γράφαμε τότε για τα κοινωνικά χαρακτηριστικά αυτού του κομματιού: «Έχει κάνει την υποταγή και τη στήριξη της αστικής εξουσίας μέσο επιβίωσης της μίζερης ζωής του και δεν διστάζει μπροστά στη μεγαλύτερη ατιμία. Σαν μικροαστός βρίζει τους αλβανούς για να μπορεί να τους βάζει να του δουλεύουν απλήρωτα. Σαν εργάτης είναι ο ρουφιάνος του αφεντικού, μήπως και γίνει προϊστάμενος. Στις κινητοποιήσεις παίρνει πάντα το ρόλο του αγανακτισμένου πολίτη, ή ουρλιάζει από το βήμα που του δίνουν τα κανάλια για τις συντεχνίες που κλείνουν τους δρόμους και δεν τον αφήνουν να πάει στη δουλειά του. Φανατικοί στυλοβάτες του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» έχουν βάλει το κάντρο του ταγματασφαλίτη μπαμπά δίπλα στα εικονίσματα. Με δυο λόγια, πρόκειται για τη κοινωνική βάση της λαϊκής δεξιάς, το κατακάθι της ελληνικής κοινωνίας». (Εργατική Εξουσία, Νο 39)
Παραδοσιακά αυτό το κομμάτι αποτελούσε την εκλογική βάση της ΝΔ. Η αποξένωση όμως τόσα χρόνια της ΝΔ από την κρατική εξουσία το έχει φέρει σε απόγνωση. Βλέπει τη ζωή του να μην καλυτερεύει και τους «πασόκους να τρώνε τα φράγκα και να έχουν πιάσει όλα τα πόστα», ενώ οι ίδιοι μένουν στην απόξω. Οι κοσμοπολίτικες επιλογές του ελληνικού καπιταλισμού τους δημιουργούν άγχος και ανασφάλεια. Ξέρουν ότι τα μαγαζάκια τους κινδυνεύουν να διαλυθούν από τον ανταγωνισμό με το μεγάλο κεφάλαιο. Για να εξασφαλίσουν το βιοτικό τους επίπεδο προσπαθούν να πατήσουν, να λιώσουν αυτούς που βρίσκονται από κάτω τους.
Το κομμάτι αυτό δεν έχει πολιτική εκπροσώπηση, καθώς η ΝΔ αρνείται να γίνει ο ανοιχτός εκφραστής του. Σαν το καθαρόαιμο κόμμα της αστικής τάξης παίρνει διαταγές απευθείας από το μεγάλο κεφάλαιο και μεριμνά για τα δικά του συμφέροντα. Προς το παρόν έχει ανακαλύψει τον πολιτικό του εκφραστή στο Χριστόδουλο και τους ρατσιστές ακροδεξιούς της ΝΔ, αλλά και τους παπαθεμελήδες του ΠΑΣΟΚ. Είναι ένα σχήμα μεταβατικό. Αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί ένας πολιτικός οργανισμός που θα εκφράσει καθαρόαιμα το πρόγραμμα της λαϊκής δεξιάς. Προς το παρόν προσπαθεί να συγκροτήσει το πολιτικό του πρόγραμμα. Είναι μια διαδικασία αποσπασματική, γιατί μέχρι σήμερα δεν υπάρχει κομμάτι των ελλήνων καπιταλιστών που να προσανατολίσει στα σοβαρά αυτή τη διαδικασία στην υπηρεσία ενός έστω τμήματος των επιδιώξεων του ελληνικού κεφαλαίου. Έτσι, οι φορείς της λαϊκής δεξιάς βρίσκονται αναγκασμένοι να κάνουν ετούτη τη δουλειά όπου του παίρνει. Χτίζουν ένα προφίλ «άμυνας» απέναντι σε αυτούς που θέλουν να τα ισοπεδώσουν όλα, αυτοί θα τα υπερασπίσουν μέχρι το τέλος. Αυτή είναι η πολιτική βάση των λαοσυνάξεων, των ταυτοτήτων, του υπερεθνικισμού και του χυδαίου ρατσισμού.
Δεν είναι τυχαίο ότι ετούτο το κομμάτι γαντζώθηκε από τον εκκλησιαστικό εθνικισμό του Χριστόδουλου και το ρατσισμό ενάντια στους μετανάστες. Ο Τρότσκυ περιγράφει αυτή τη διαδικασία πολύ χαρακτηριστικά: «Ο μικροαστός είναι εχθρικός στην ιδέα της εξέλιξης γιατί η εξέλιξη βαδίζει αναπόφευκτα εναντίον του. Η πρόοδος δεν του έφερε τίποτε άλλο από χρέη που δεν μπορεί να πληρώσει… Ο μικροαστός έχει ανάγκη από μια ανώτερη παρουσία, πάνω από τη φύση και την ιστορία, προστατευμένη ενάντια στον συναγωνισμό, τον πληθωρισμό, την κρίση και τον εκπλειστηριασμό. Στην εξέλιξη, στον υλισμό και τον ορθολογισμό αντιτάσσεται ο εθνικός ιδεαλισμός σαν πηγή ηρωικής έμπνευσης». (Τι είναι ο εθνικοσοσιαλισμός; 1933). Αν η λαϊκή δεξιά προσπαθεί να χτιστεί όπως μπορεί, εμείς θα προσπαθήσουμε όπως μπορούμε να την εμποδίσουμε. Είναι αυτονόητο ότι μόνο με αλύπητο πόλεμο πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτό το κατακάθι της ελληνικής κοινωνίας.
Το στρατόπεδο
των «αντιρατσιστών»
Η λογική της ενσωμάτωσης των μεταναστών στο οικοδόμημα της Ελλάδας βρήκε την ευκαιρία να ξεσπαθώσει τις τελευταίες ημέρες με αφορμή το ζήτημα του Οδυσσέα. Ήταν η ιδανική ευκαιρία και οι φορείς της την άρπαξαν από τα μαλλιά. Συντάχθηκαν με τον Οδυσσέα και ξεκίνησαν από τα ΜΜΕ μια τεράστια καμπάνια που στο βάθος της δεν είναι καθόλου πιο προοδευτική από τη ρατσιστική υστερία των «ελληναράδων». Είχαν όμως το πλεονέκτημα, μπροστά στους υπάνθρωπους του ρατσισμού να φαντάζουν σαν τη φωνή της λογικής, του πολιτισμού και του ανθρωπισμού.
Στο φάσμα του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού συντάσσονται όλοι οι υπηρέτες της αστικής τάξης που βλέπουν πως τα συμφέροντα της τάξης τους απαιτούν έναν πιο στρατηγικό σχεδιασμό από το γλύψιμο των καθυστερημένων «νοικοκυραίων».
Στις 6 Νοεμβρίου η Ελευθεροτυπία δημοσίευσε ένα δισέλιδο πολύ διαφωτιστικό αυτού του μπλοκ, όπου έδωσε βήμα και λόγο στους πιο ετερόκλητους «υπερασπιστές του Οδυσσέα». Ο πανεπιστημιακός Μ. Δαμανάκης συντάσσεται με τον Οδυσσέα για λόγους «παιδαγωγικούς και κοινωνικούς». Η συνταγή που προτείνει ενάντια στο ρατσισμό είναι «η συνάντηση και η αλληλεπίδραση των διάφορων πολιτισμών και η αλληλεπίδρασή τους». Κρύβει βέβαια το γεγονός πως προσδοκά από αυτή την αλληλεπίδραση την ηγεμονία του «δικού μας» πολιτισμού, επειδή διαθέτει τα ισχυρότερα μέσα. Δίπλα, ο ευρωβουλευτής της ΝΔ, ο Χατζηδάκης, που θεωρεί ότι ο ρατσισμός των ρατσιστών οφείλεται στην ταραχώδη ιστορία των Βαλκανίων, επιμένει στην ανάγκη να ακολουθήσει η αστική τάξη και οι πολιτικοί της μια λογική ιμπεριαλιστικής αφομοίωσης ακόμα και ενάντια στους ψηφοφόρους της. Ακόμη πιο ένθερμος είναι ο τρίτος της παρέας, από την ομάδα των φιλελεύθερων του Μάνου. Αυτός βάζει το θέμα πιο ανοιχτά: δεν μπορείς να εφαρμόζεις με συνέπεια μια πολιτική ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια, αν δεν συνοδεύεται και από μια πολιτική πολιτιστικού ιμπεριαλισμού στο εσωτερικό, η οποία θα πετάει και κανένα κόκκαλο (λέγε με… σημαία) σε όσους μπορούν να ενσωματωθούν σε αυτή. Στο κάτω μέρος του αφιερώματος, τελευταίος και καλύτερος, ο σωβινιστής Κρανιδιώτης του «δικτύου 21». Αυτός προτείνει ότι για να πολεμηθεί το «έκτρωμα που λέγεται αλβανικός εθνικισμός» χρειάζεται να δίνουμε σε κάθε αλβανό μετανάστη μια ελληνική σημαία. Αν συμβεί αυτό, πιστεύει ότι «αρκετοί από αυτούς θα αφομοιωθούν απόλυτα και θα επανέλθουν στην Ορθοδοξία, την οποία εγκατέλειψαν οι παππούδες τους». Ζητά ανοιχτά μια πολιτική δημιουργίας γενίτσαρων στην υπηρεσία του «Έθνους και του Ελληνισμού» (γράφει τις λέξεις πάντα με κεφαλαία), ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία. Όπως λέει και στον επίλογο του άρθρου του ένας γενίτσαρος μπορεί να υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα καλύτερα από κάποιον έλληνα.
Το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο
Τις μέρες που ο Οδυσσέας απασχολούσε τα κανάλια, η καμπάνια υποστήριξης στον Ιμπραήμ Ταρχάν ανάγκασε το υπουργείο δημόσιας τάξης να δηλώσει προφορικά ότι θα επανεξετάσει το θέμα. Αν η καμπάνια (που είναι ανάγκη να δυναμώσει μέχρι την οριστική δέσμευση του υπουργού) μπόρεσε να στήσει μια ασπίδα γύρω από τον αγωνιστή Ιμπραήμ δεν καταφέρνει το ίδιο για το πλήθος των περιπτώσεων όσων ζητάν πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα, καθώς το κράτος εξακολουθεί να εγκρίνει μόνο ένα 5% των αιτήσεων για πολιτικό άσυλο,
Την ίδια ώρα ο Οδυσσέας και η σημαία ήταν πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων περνούσε στα ψιλά των εφημερίδων μια υπόθεση ενός άλλου μετανάστη, του Σύριου Σουλεϊμάν Ντακντουκ που μένει στα Χανιά. Δώδεκα χρόνια έχει στην πόλη ο άνθρωπος τα οχτώ απ’ αυτά παντρεμένος με ελληνίδα. Και ενώ πήγε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του για κάποια γραφειοκρατικά θέματα τον κράτησαν και τον ετοίμαζαν για απέλαση με συνοπτικές διαδικασίες. Θα βρισκόταν σήμερα στη Συρία, αν οι αριστεροί της πόλης δεν κινητοποιούνταν έξω από το τμήμα, αν δεν έκαναν διαδηλώσεις στην πόλη, αν δεν χάλασαν τον κόσμο, πράγμα που ανάγκασε τελικά την αστυνομία να τον αφήσει ελεύθερο. Το πρόβλημα του Σουλεϊμάν δεν ήταν ότι σήκωσε καμιά ελληνική σημαία, αλλά ότι ήταν ενεργό μέλος του συνδικάτου οικοδόμων και μέλος του Δ.Σ. του τοπικού παραρτήματος. Σύμφωνα με τον ίδιο οι κατηγορίες των αστυνομικών ήταν οι συμμετοχή του σε πορείες, το μοίρασμα προκηρύξεων και γενικά η πολιτική του δράση.
Λίγες μόνο μέρες νωρίτερα, καμιά από τις «σοβαρές εφημερίδες και σταθμούς» δεν ασχολήθηκε ούτε στα ψιλά με την είδηση της απεργίας πείνας 60 μεταναστών στον Κορυδαλλό και άλλων τόσων στην γενική ασφάλεια, που κρατούνται για μήνες φυλακισμένοι χωρίς να έχουν κάνει κανένα αδίκημα, μέχρι να απελαθούν. Μερικών οι κατάσταση είναι εξαιρετικά τραγική. Η χώρα από την οποία ήρθαν τυχαίνει να μην έχει διπλωματικές σχέσεις με την Ελλάδα. Άλλοι πάλι τυχαίνει να είναι από το Ιράκ και εφόσον ο ΟΗΕ έχει αποφασίσει να γονατίσει τη χώρα τους με εμπάργκο, το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να τους απελάσει και τους κρατά φυλακισμένους χωρίς να έχουν κάνει τίποτα μέχρι να … σταματήσει ο ΟΗΕ το εμπάργκο.
Τα παραδείγματα μεταναστών που «καλοπερνούν» στην Ελλάδα είναι ικανά να φτιάξουν έναν χοντρό τόμο από μόνα τους. Το πιο εξοργιστικό με την υπόθεση του Οδυσσέα είναι πως οι υπεύθυνοι της κυβέρνησης του ρατσισμού κατάφεραν να μοστράρουν τις φάτσες τους σαν ανθρωπιστές και αντιρατσιστές. Οι ίδιοι που ετοίμαζαν για απέλαση τον αγωνιστή Ιμπραήμ Ταρχάν και τον Σουλεϊμάν Ντακντούκ, οι ίδιοι που αντιμετώπισαν τους απεργούς πείνας με ξύλο, έβγαιναν στα κανάλια στο πλευρό του Οδυσσέα. Βλέπετε, οι καλοί μετανάστες είναι αυτοί που θέλουν να σηκώσουν την ελληνική σημαία. Αυτοί που αγωνίζονται, αυτοί που δραστηριοποιούνται στα σωματεία τους, αυτοί που θέλουν να σηκώσουν την κόκκινη σημαία, αυτοί είναι για να απελαθούν με συνοπτικές διαδικασίες. Έτσι ακριβώς δεν μάζεψαν μέσα σε μια μέρα 80 Σύριους εργάτες σε πτηνοτροφείο στον Ασπρόπυργο όταν πριν δύο χρόνια «τόλμησαν» να φτιάξουν σωματείο;
Αυτοί οι κοσμοπολίτες «αντιρατσιστές» είναι το συμπληρωματικό των ελληναράδων ρατσιστών, συχνά μάλιστα τυχαίνει να είναι και τα ίδια πρόσωπα. Ο υπουργός Χρυσοχοϊδης, ο ίδιος που ετοιμαζόταν με μια υπογραφή του να στείλει τον Ταρχάν στους δημίους του, μια βδομάδα αργότερα δήλωνε σε ένα πασόκικο φόρουμ για τη μετανάστευση ότι η Ελλάδα είναι μια από τις καλύτερες χώρες του πλανήτη στο ζήτημα παροχής του πολιτικού ασύλου!
Η πολιτική της αστικής τάξης για τους μετανάστες στην Ελλάδα είναι διπλή: Βασικός άξονας είναι πως το μεγαλύτερο μέρος από αυτούς θα πρέπει να κρατηθεί σε μια κατάσταση ημιπαρανομίας, ώστε να είναι ανήμπορο μπροστά στους εκβιασμούς των αφεντικών και του κράτους. Να δουλεύουν πολύ, να πληρώνονται ελάχιστα, να ζουν άθλια και όταν δεν τους χρειάζονται να τους πετάνε έξω. Παράλληλα και συμπληρωματικά σε αυτό, θα πρέπει να δημιουργούνται και οι μηχανισμοί αφομοίωσης και ένταξης ορισμένων στην ελληνική κοινωνία, αλλά «υπό όρους». Ο όρος είναι η πολιτιστική του υποταγή, ώστε να γίνει όσο το δυνατόν ακίνδυνος.
Οι «τσακωμοί» για τη σημαία δεν μπορούν να κρύψουν ότι αυτές οι δύο ταχτικές είναι απόλυτα συμπληρωματικές αναμεταξύ τους. Η κυβέρνηση σε ρόλο «υπεράνω των ακροτήτων» παρουσιάζεται τελικά να συνδράμει και τις δυο. «Υποχωρώντας» στις πιέσεις των ρατσιστών κάνει σκούπες ενάντια στους εγκληματίες μετανάστες, την ίδια ώρα που ξοδεύει σοβαρά ποσά για να διοργανώνει σεμινάρια για την «πολυπολιτισμικότητα της ελληνικής κοινωνίας». Αυτό το παιχνίδι δεν εμπεριέχει καμιά σύγκρουση προοδευτικότητας ενάντια στην οπισθοδρόμηση. Έχει να κάνει με την υπεράσπιση των συμφερόντων των αφεντικών, με την κυβέρνηση να μοιράζει τους υπουργούς της στο ρόλο του καλού και του κακού μπάτσου.
Η «διαπλοκή» της αριστεράς
Μεγάλο μέρος της αριστεράς αντί να αντιτάξει έναν ανεξάρτητο ταξικό λόγο της εργατικής τάξης έχει υποταχτεί λιγότερο η περισσότερο σε αυτές τις λογικές. Από τη μια ένα κομμάτι που σιγοντάρει έμμεσα τους ρατσιστές στη βάση της υπεράσπισης κάποιων εθνικών αντιστάσεων ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Τη σημαία σε αυτό το έργο κρατάει το ΚΚΕ και ακολουθούν διάφορες σταλινο-μαοϊκές οργανώσεις, αλλά και κάποιοι τροτσκιστές συνοδοιπόροι. Στο βαθμό που δεν συγκρούεται με τις καθυστερημένες αυταπάτες μέσα στους μικροαστούς ή τους εργάτες, αναγκάζεται να τις αναπαράγει. Δεν χτίζει έτσι το δικό μας στρατόπεδο, αλλά προετοιμάζει το έδαφος για τους αυριανούς (αυθεντικούς) εκφραστές αυτής της καθυστέρησης, τους φασίστες. Πριν λίγα χρόνια έκανε θραύση το σλόγκαν «οι έλληνες δεν είναι ρατσιστές». Το σύνθημα «εδώ δεν είναι Γερμανία – φασίστες θα σας πάρουνε όλους με φορεία» ήταν από τα αγαπημένα αντιφασιστικά συνθήματα στα φοιτητικά αμφιθέατρα. Σήμερα το πρόσφατο γκάλοπ έδειξε ότι η Ελλάδα είναι πρώτη σε ξενοφοβία, με ποσοστά διπλάσια από τον μέσο κοινοτικό όρο. Αυτό το κομμάτι της αριστεράς θα πρέπει να αναζητήσει τις ευθύνες του σε αυτό το ποσοστό. Είναι μια ολέθρια λογική που μόνο σε ήττες μπορεί να οδηγήσει την εργατική τάξη.
Από την άλλη, στην παρέα των αντιρατσιστών κοσμοπολιτών έχουν κολλήσει κάποια άλλα κομμάτια με μπροστάρη το ΣΥΝ και από δίπλα έναν αριθμό οργανώσεων της άκρας αριστεράς. Δεν προσφέρουν απολύτως καμιά υπηρεσία στην υπόθεση της κοινωνικής αλλαγής η σύμπλευση με τους κοσμοπολίτες, όπως δεν προσφέρει καμιά σοβαρή ελπίδα για κάποιον κρατούμενο η προσπάθεια προσεταιρισμού του «καλού μπάτσου». Το μόνο που καταφέρνει είναι να σπέρνει αυταπάτες για το δήθεν προοδευτικό ρόλο που μπορούν να παίξουν κάποιοι «προοδευτικοί» αστοί πολιτική. Έτσι, αναγκάζει το κίνημα να υποταχτεί στη λατρεία της αστικής νομιμότητας και το αφήνει γυμνό και άοπλο μπροστά στα σχέδια και τις μεθόδους των καπιταλιστών.
Η πάλη ενάντια στο ρατσισμό πρέπει να αποτελέσει βασικό άξονα της οικοδόμησης της επαναστατικής αριστεράς. Είναι ένας αγώνας σε δυο κατευθύνσεις: Το σπάσιμο του ρατσισμού και των ξενοφοβικών αντιλήψεων στα κεφάλια της εργατικής τάξης από τη μια και η ένταξη των μεταναστών στις γραμμές του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Μόνο στη βάση της ταξικής ενότητας ελλήνων και ξένων εργατών μπορεί να πραγματοποιηθεί η ανάταση του εργατικού κινήματος. Απ’ την άλλη μόνο σε μια ξεκάθαρη ταξική βάση, που δεν θα κάνει παραχωρήσεις στον αστικό κοσμοπολιτισμό μπορεί να γιγαντωθεί ένα αντιρατσιστικό κίνημα. Αυτός είναι ο απαραίτητος όρος για να μπορέσει το τελευταίο να σπάσει τα όρια της φιλανθρωπικής καταγγελίας και εναντίωσης στο ρατσισμό και να μετατραπεί σε επιθετικό, διεκδικητικό κίνημα, που θα απαιτήσει και θα παλέψει για:
Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών χωρίς προϋποθέσεις
Ίσα μεροκάματα και εργασιακά δικαιώματα σε έλληνες και ξένους εργάτες
Ανοιχτά σύνορα για όλους τους εργάτες
Πλήρη πολιτικά δικαιώματα για τους μόνιμα εγκατεστημένους
Κ.Κ.
Εργατική Εξουσία - Αρχείο 
Συζήτηση
Δεν υπάρχουν σχόλια.